<marquee>www.webstyle.pun.pl</marquee>

Pan Tadeusz
Główną postacią "Pana Tadeusza" jest ojciec Tadeusza, Jacek Soplica, człowiek, który walce o wolność ojczyzny poświęcił całe swoje życie. Jacek Soplica był bratem Sędziego Soplicy. W trakcie czytania lektury poznajemy go, jako księdza Robaka, lecz jego blizny i zachowanie wskazywały na to, że nie zawsze był mnichem i w przeszłości mógł służyć w szeregach wojskowych. Ze względu na to, że zmienia on całkowicie swoje życie, zaliczamy go do postaci dynamicznych. Jacek Soplica pochodził z jednej z liczniejszych litewskich rodzin, był przedstawicielem raczej ubogiej szlachty. W młodości był ulubieńcem okolicznej szlachty. Był znany również jako "Wąsal" ze względu na swoje długie, ogromne, sumiaste wąsy od ucha do ucha. Z uwagi na swój bojowy charakter został przywódcą drobnej szlachty litewskiej i zaskarbił sobie jej zaufanie. Jacek nie działał samotnie, a poparcia swej idei niepodległościowej szukał wśród mas szlachty zaściankowej i chłopstwa, pobudzając w nich patriotyzm.

Jacek potrafił łatwo zjednać ludzi, bywał często na sejmikach, Stolnik Horeszko zabiegał o przyjaźń z Jackiem, zapraszał go na biesiady, mówił niejednokrotnie: "nie miałem przyjaciela nad Jacka Soplicę!" Jacek był potrzebny Horeszce, ponieważ miał on możliwość dowolnego manipulowania na sejmikach głosami okolicznej szlachty. Liczyły się z nim najzamożniejsze rody, ponieważ dysponował ponad trzystoma głosami na sejmikach i ponad trzystoma szablami w boju.
Jacek Soplica był z natury bardzo żywiołowy, charakteryzowały go impulsywność, porywczość i brak opanowania. Był człowiekiem kłótliwym, gwałtownym, nieokiełznanym i samowolnym, działał dla swej władzy i sławy. Był powszechnie znany jako awanturnik, warchoł, paliwoda, zabijaka i zawadiaka. Cechowała go również śmiałość, którą przejawiał w licznych potyczkach, porachunkach i pojedynkach ze szlachtą. Był świetnym strzelcem i szermierzem, najlepszym na Litwie.

Dzięki tym wszystkim cechom bała się go cała szlachta. Był to jednak mimo wszystko człowiek szczery, otwarty oraz prostolinijny. Jacek Soplica był człowiekiem ufnym, ale jednocześnie mało podejrzliwym i bardzo naiwnym.

Pod względem usposobienia Jacek Soplica posiadał wiele osobistych zalet, do których można zaliczyć między innymi szczere oddanie ojczyźnie, co wskazuje na to, iż był on zdolny do najwyższych poświęceń. Wady jego charakteru to pycha, pyszałkowatość, przemądrzałość, zaczepność, kłótliwość, zbyt duża pewność siebie, a także pijaństwo, co było definitywnie najgorszą z jego cech.

Jacek Soplica w młodości zakochał się w Ewie, córce Stolnika Horeszki. Dumny magnat nie zgodził się oddać ręki córki ubogiemu szlachcicowi i wolał unieszczęśliwić oboje wydając Ewę za mąż za bogatego kasztelana. Tymczasem Jacek ożenił się z pierwszą napotkaną na drodze kobietą, która urodziła mu syna Tadeusza i w krótkim czasie zmarła. Urażona ambicja Jacka Soplicy doprowadziła go do krwawej zemsty. Niejednokrotnie błąkał się w okolicy zamku Horeszków nie mogąc pogodzić się ze stratą Ewy. Pewnego razu był mimowolnie świadkiem tryumfalnego odpierania przez Horeszkę ataku Moskali na zamek. Emocje spowodowane wyrządzoną przez Horeszkę krzywdą zwyciężyły. Jacek w porywie gniewu wymierzył, a oddany strzał niestety okazał się celny. Zabójstwo Stolnika Horeszki spowodowało przełom i głęboką przemianę w życiu Jacka, tym bardziej iż wzięto go za stronnika Moskali i posądzono o zdradę narodu.

Następstwem tej wielkiej przemiany była ucieczka z kraju, udanie się do Legionów, postanowienie poprawy i wstąpienie do zakonu. Jacek od tego czasu, na znak pokory, zwał się "Robakiem", by dobrymi przykładami i walką za ojczyznę odpokutować za grzechy swojej młodości. W Legionach działał jako emisariusz, przenosząc wiadomości, co bywało nieraz bardzo niebezpieczne. Był kilkakrotnie ranny, aż wreszcie w przebraniu księdza Robaka powrócił na Litwę, gdzie ze specjalną misją miał organizować powstanie, którego wybuch był naznaczony na moment wkroczenia wojsk napoleońskich. Jacek z narażeniem życia wędrował od dworu do dworu, w karczmach wiejskich agitował chłopów do powstania. Nawet własnemu synowi Tadeuszowi nie wyjawił kim jest, chociaż niejednokrotnie bardzo tego pragnął.

Moim zdaniem Jacek Soplica jest wzorem prawdziwego patrioty, który wszystko poświęcił w służbie ojczyźnie. Jacek jest postacią dynamiczną, gdyż jego charakter kształtuje się w trakcie trwania akcji utworu. Mickiewicz w swoim utworze świadomie podkreśla jak wielkie znaczenie w życiu człowieka odgrywa służba i poświęcenie dla ojczyzny oraz żarliwy patriotyzm, co powoduje, że przebaczamy Jackowi wszystkie grzechy jego młodości i stawiamy go w grzędzie tych bohaterów literackich, którzy stanowią dla nas wzory osobowe.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
„Mały książę”
Mały Książę - Charakterystyka

Mały Książę jest miłym i czarującym dzieckiem o jasnych włosach i sympatycznej buzi. Najprawdopodobniej pochodzi z asteroidu, planety oznaczonej symbolem B-612. Cały czas jest prostoduszny, można powiedzieć naiwny, nigdy nie kłamie i bezgranicznie wierzy innym. Szanuje poglądy każdego, ale samodzielnie dobiera sobie towarzystwo. Każdy z nas miał kiedyś podobne cechy - niestety, poźniejsze życie, jego brutalność, rozczarowania, twarda rzeczywistość pozbawiły nas większości z nich. Tylko niekiedy potrafimy jeszcze spojrzeć na świat oczami dziecka.
Wielką miłością Małego Księcia była róża samotnie rosnąca na jego planecie. Chłopiec nie był jednak pewien, czy kwiat odwzajemnia jego uczucia. Zdecydował się więc na podróż - poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak traktować kogoś kochanego. Wędrówka dała mu przekonanie, że jedynie serce stwarza prawdziwy obraz. Na wybrany kwiat nie można patrzeć tak, jak na inne róże. Postanowił więc wrócić na swą planetę i być dobry dla swojej wybranki.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
PETRONIUSZ
Jednym z głównych bohaterów powieści H. Sienkiewicza zatytułowanej „Quo vadis” jest Petroniusz – bogaty patrycjusz w średnim wieku, określany jako arbiter elegancji. Petroniusz mieszkał w Rzymie. Mężczyzna przywiązywał ogromną uwagę do wyglądu, zawsze ubrany był w najmodniejsze i najbardziej luksusowe szaty .
Petroniusz był estetą , uwielbiał sztukę, poezje i aktorstwo . Stanowiło to dla niego bardzo ważny aspekt życia . Mężczyzna interesował się filozofią. Twierdził że życia nie warto żałować i że kto umiał żyć, ten powinien umieć umrzeć. Był stałym gościem neronowych uczt, rażących wręcz rozpustą .
Petroniusz uchodził za niezwykle przystojnego, wzbudzał zachwyt kobiet-„Petroniusz bowiem, lubo starszy i mniej atletyczny, piękniejszy był nawet od Winicjusza.”
Twarz miał nieco wychudłą, ale pogodną. Ciało jego było gładkie i zadbane. Każdego ranka wstawszy późno zażywał kąpieli.
Charakteryzował się sprawnością fizyczną. Jak przystało na arbitra elegancji. Petroniusz bardzo dbał o swój zewnętrzny wizerunek – nosił wymyślne, gustowne i piękne stroje, zawsze doskonale dobrane.
Bohatera cechowała nieprzeciętnie wysoka inteligencja i niezwykła osobowość . Nie znosił on widoku krwi i brutalności, ludzi używających przemocy miał za prymitywnych barbarzyńców.
Swoje problemy traktował z dystansem , nie zwracał na nie większej uwagi . Petroniusz sceptycznie oceniał czasy, w których żył. Potrafił się jednak do nich dostosować, zachowując niezależność. Był szczery i odważny, ale powściągliwy . Posiadał wielki dar – prawidłowo oceniał sytuacje i wyciągał z nich korzyści.
Petroniusza cechowało także poczucie humoru. Mawiał on , że śmiech odróżnia ludzi od zwierząt .W stosunku do innych był niezwykle tolerancyjny . Nie patrząc na podziały klasowe, odwzajemnił szczerą miłość niewolnicy Eunice.
Akceptował również uczucie Marka Winicjusza do chrześcijanki Ligii, a nawet pomógł mu ją zdobyć.
Bohater ten potrafił kochać i wiedział, co to miłość. Związek z Eunice dał mu wiele szczęścia i radości, dodał również kolorów jego rozleniwionemu nieco życiu .
Petroniusz bardzo umiejętnie odnosił się do Nerona. Zaskarbił sobie jego przyjaźń, stając się jego doradcą w kwestii sztuki. Bohater umacniał swymi pochlebstwami tę więź . Nie szczędził mu komplementów. Wielokrotnie kontrolował on jego wybuchy, niewątpliwie miał na niego duży wpływ.
Mężczyzna wiedział , że świat, w którym żył, upadał. Był zmęczony panującym złem. Walkę z Tygellinem o względy Nerona traktował raczej jako rodzaj zabawy, w której mógł popisać się sztuką wymowy i wnikliwością psychologiczną. Petroniusz był też ulubieńcem tłumów. Uchodził za człowieka hojnego.
Uważam arbitra elegancji za pozytywną postać. Według mnie , jest on najciekawszą osobowością tej powieści i jednym z najbardziej interesujących sienkiewiczowskich bohaterów. Podoba mi się jego zamiłowanie do sztuki i piękna. Poza tym na jego korzyść przemawia również stosunek do chrześcijan. Bezdyskusyjnie zaliczał się on do grona ludzi szczęśliwych. Kochał i był kochany, a oprócz tego miał sławę , pieniądze i żył w niewątpliwie ciekawych czasach. Moim zdaniem Petroniusz nie mógłby żyć na jakimś odludziu, pozbawiony towarzystwa. Jestem pełen podziwu dla jego reakcji na nadchodzącą śmierć- „potrafił on spojrzeć jej w oczy”.